Kościół parafialny p.w. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Dobrzyniewie Kościelnym jest obiektem zabytkowym.
Styl: eklektyczne zestawienie różnych cech stylowych z przewagą neoromańską
Czas powstania: lata 1905-1910
Materiał: murowany
Autor: 1519 rok – fundacja Mikołaja Radziwiłła drewnianego kościoła wraz z erekcja parafii.
1905 – 1910 w miejscu poprzedniego kościoła budowa obecnej świątyni przez proboszcza ks. Hipolita Malinowskiego w/g projektu architekta Romualda Samotyi – Lenczewskiego.
28.VIII.1947 – konsekracja świątyni przez arcybiskupa wileńskiego ks. Romualda Jałbrzykowskiego.
W Dobrzyniewie istniała najpierw świątynia drewniana ufundowana przez Wojewode Wileńskiego i Kanclerza Wielkiego Księstwa Litewskiego Mikołaja Radziwiłła.
Radziwiłłowie rozpoczęli zakładanie wsi na terenie utworzonej parafii.
Około 1530 roku Radziwiłłowie przekazali królowi dobra knyszyńskie, do których należało ówczesne Dobrzyniewo Poświętne, zwane też Plebańskim. Tym samym parafia przeszła pod protektorat królewski.
Akt założenia kościoła dobrzyniewskiego sporządzony na pregaminie istnieje do dnia dzisiejszego. W pierwszej części dokumentu, zawierającej główną intencję tej decyzji jest zawarte zdanie: „… fundujemy na podstawie niniejszego (dokumentu) kościół parafialny na chwałę Boga i Niepokalanej Dziewicy Matki Maryi, a przede wszystkim na cześć Zwiastowania tejże Najświętszej Dziewicy i św. Józefa opiekuna Pana i św. Maryi Magdaleny”. Myśl ta stanowi wezwanie kościoła po dzień dzisiejszy.
Od podpisania aktu fundacjii do wybudowania kościoła przeszło 7 lat. Pierwszy drewniany kościół miał długość 24 ars. szerokości 12 i wysokości 8 ars.
Ostatecznie działalność duszpasterska księży rozpoczęła się w końcu 1526 roku i zapewne w tym czasie zaczęła funkcjonować karta plebańska.
Pierwszy Kościół konsekrowany był w 1623 roku w niedzielę 9 po Zielonych Świątkach przez Biskupa tytularnego Gratianopolitańskiego ks. Mikołaja Słupskiego.
Pierwszym proboszczem był Mazowszanin ks. Stanisław Rycicki (w niektórych dokumentach – Ruzicki).
W 1901 roku za zgodą proboszcza ks. Grzegorza Rybołtowskiego parafianie rozpoczęli starania o budowę nowego kościoła murowanego. Długoletnie starania mieszkańców o budowę nowej świątyni przyniosły rezultaty po klęsce wojennej Rosji w 1905 roku Car Mikołaj II zmuszony został do ustępstw. Skorzystali z tego gnębieni w Cesarstwie katolicy, mogli wyjść procesyjnie na ulice, urządzać pielgrzymki, stawiać krzyże w podzięce Panu Bogu. Łatwiej było budować nowe świątynie co skrzętnie wykorzystali mieszkańcy Dobrzyniewa.
Plan kościoła sporządził już w 1901 roku inż. Romuald Samotyja – Lenczewski. Ten znany na Białostocczyźnie architekt mieszkał we wsi Leńce na terenie parafii dobrzyniewskiej.
Dwa lata później następny proboszcz ks. Hipolit Malinowski (1903 – 1912), po zatwierdzeniu planów z kosztorysem na sumę 39876 rubli i 16 kopiejek przystąpił do budowy kościoła. Zbierano na ten cel ofiary z każdej wsi przez wyznaczonych kwestarzy.
Do komitetu budowy świątyni wybrani zostali: miejscowy fabrykant Rudolf syn Huberta Jacobi, Romuald Lenczewski, Rudolf syn Rudolfa Jacobi, Hieronim Łoś, Wincenty Dzienis, Marcin Żukowski, Wincenty Cylwik, Aleksander Rybowłowicz, Józef Lenczewski oraz ks. Proboszcz Malinowski.
4 września 1905 roku ks. Kanonik Wilhelm Szwarc, dziekan białostocki poświęcił kamień węgielny i fundament kościoła /pamiątką tego dnia jest zdjęcie przedstawione poniżej/.
W latach 1905-1910 zbudowano eklektyczną, jednowieżową świątynię o układzie halowym.
Rozmiary kościoła: długość 23 sąż. szerokość 10,5 sąż. wysokość do dachu 7 a do grzbietu dachu 11 sąż.
Architekt wzorował się na świątyniach z okresu wczesnego gotyku, a miejsce na wzniesieniu miało jeszcze bardziej wywyższyć obiekt. Dzięki takiemu usytuowaniu świątyni parafianie z sąsiednich wiosek oraz przejeżdżający w okolicy goście mogli już z daleka podziwiać kościół pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
W celu zabezpieczenia cegły na wzniesienie tej budowli Pankiewicz wybudował w Dobrzyniewie ceglarnię.
Roboty murarskie prowadził Franciszek Stryjecki.
Dach świątyni pokryto dachówką firmy „Pustelnik” natomiast 28 sążną wieżę – miedzianą blachą.
Krzyż z kutego żelaza ufundował fabrykant z Białegostoku Roman Wieczorek.
Ciekawostką pozostaje fakt, że dwa witraże ufundowała rodzina Jacobich (Jacoby), fabrykantów z Dobrzyniewa, wyznawców protestanckich – każdy po 550 rubli.
Z poprzedniego Kościołą przeniesiono m.in. pięć ołtarzy (z figura w niszy Zbawiciela z cierniową koroną, ozdobiony 18 wotami i 16 gwiazdami ze srebra; św. Józefa; św. Michała; Matki Boskiej Różańcowej, św. Maryi Magdaleny), cztery ławki dębowe, wieczną lampę, pięć żyrandoli, dwa konfesjonały, organy i dwie sygnaturki z których jedna zawieszona została przy zakrystii a druga na wieżycce.
Wraz z kościołem wzniesiono wówczas kostnicę, mur kościelny i dom parafialny na placu przykościelnym.
Nowa świątynia została poświęcona 29 IX 1910 r.
Posadzkę terakotową położono jeszcze dwa lata później staraniem kolejnego proboszcza ks. Antoniego Świlla (1912 – 1924).
Staraniami księdza proboszcza Świlla zbudowano dwa nowe: ołtarze Wielki i w kaplicy. Odnowiono pięć starych ołtarzy z dodaniem drugiej kondygnacji do ołtarza Zbawiciela. Wymalowano pięć obrazków al fresco na ścianach i trzy obrazy w ołtarzach, a mianowicie św. Józefa, św. Marii Magdaleny, oraz obraz Zwiastowania NMP w Wielkim ołtarzu pędzla profesora Bałzukiewicza z Wilna. Zbudowano nową ambonę i trzy konfesjonały oraz cztery ławki ustawione w prezbiterium. Kupiono w odlewni „Pustelnik” trzy dzwony wagi 27 pudów (w 1915 władze rosyjskie wywiozły te dzwony).
Na około kościoła zbudowano ogrodzenie z cegły i obsadzono drzewami.
Mówi się, że za czasów ks. proboszcza Świlla parafia dobrzyniewska przeżyła swój „złoty okres”.
Budowę kościoła skończono tuż przed I Wojną Światową. Podczas działań wojennych lat 1915-1920 kościół szczęśliwie nie uległ zniszczeniom.
Przesuwające się kolejne fronty: niemieski-rosyjski 1915 oraz dwukrotnie w 1920 roku front walk rosyjsko-polskiej ominął okolice Dobrzyniewa.
W Kościele znajduje się tablica ku czci parafian dobrzyniewskich poległych w walkach o wolność w 1920r.
Widnieje tam napis:
„OBROŃCOM OJCZYZNY RODAKOM
POLEGŁYM W 1918 – 1921
PAJOŁEK GRZEGORZ OCHOT Z D.DOBRZYNIEWA;
ŚWISŁOCKI JÓZEF;
ŁUKASZEIWCZ ALEKSANDER Z GNIŁEJ;
PRZYBYLSKI WŁĄDYSŁAW Z JAWORÓWKI;
MAGNUSZEWSKI PIOTR SZACIŁY;
KAKAREKO JAN N. ALEKSANDROWA;
ŚWISŁOCKI JÓZEF POBOR KRZYWEJ;
ŚCIEPKO KONSTANTY KRYNICE.
CZEŚĆ ICH PAMIĘCI!
SPÓLDZIELNIA ROLN. HANDL. W KOŚC. DOBRZYNIEWIE”
Staraniem kolejnego proboszcza ks. Kazimierza Rogowskiego (1924 – 1929) z ofiar parafian kupiono: dwa krzyże przy kropielnicach, ustawiono dwie kamienne kropielnice z ofiar młodzieży, dzwon „św. Floriana” wagi 1077kg.
Za czasów tegoż proboszcza zabrukowano placyk przed kościołem, przerobiono ołtarz w kaplicy i sprawiono doń obraz św. Teresy do Dzieciątka Jezus, odnowiono Tabernakulum, kupiono cztery ornaty i kapę, zrobiono chorągiew i obraz św. Franciszka, sprawiono nowy baldachim, dwie dalmatyki nowe białe, kociołek do wody świeconej, dwa sztandary zielone z ofiar bractwa św. Trójcy, dwa nowe mszały całkowity i żałobny, oraz Compendium Ewangeliorum, zrobiono rynny wokół kościoła z blachy cynkowej.
Dnia 16 czerwca 1927 założono nowy cmentarz grzebalny. Parafianie posadzili drzewka i ogrodzili go drutem kolczastym.
Zrobiono 14 nowych ławek w kościele. Wybito suknem czerwonym stopniem przy Wielkim ołtarzu i wypożyczono z Urzędy Gminy w Obrubnikach i wmurowano w ścianę kościoła kasę ogniotrwałą dla przechowywania naczyń kościelnych. Z lasów państwowych uzyskano na remont i ogrodzenia 118 m drzewa budowlanego.
1 maja 1929 roku probostwo objął ks. Ignacy Antoni Cyraski (1929 – 1931).
Za czasów jego pracy w Dobrzyniewskiej parafii dokonano takich inwestycji: kosztem 2000 zł spiłowano na deski i słupy większą część drewna z kontyngentu 118 m, przełożono całkowicie dach nad kuchnią ułożywszy nowe podbicie z desek, zbudowano nowy klozet, przeprowadzono restaurację sufitu w loży nad zakrystią bracką, położone nowe podwaliny pod gmach plebanii, ułożono nowe stopnie schodowe, ogrodzono na nowo całe pastwisko i ogród plebański kosztem 850 zł, zbudowano nową bramę wjazdową, zbudowano nową salę parafialną w tzw. szpitalu parafialnym i ułożono podium sceniczne.
Do kościoła sprowadzono kosztem 1800 zł wspaniałą chorągiew Najświętszego Sakramentu, Żłóbek za 750zl, Figurę Chrystusa Króla za 500 zł (pokrył tę sumę p. Dominik Łoś ku uczczeniu pamięci swego ojca zmarłego ś.p. Hieronima), klęcznik gotycki wyścielony kosztem 100 zł, wielki różaniec procesyjny kosztem 200 zł. Odnowiono dwa wielkie obrazy olejne dla zakrystii: św. Rodziny i św. Marii Magdaleny. Posrebrzono kociołek do wody święconej, trybularz, krzyż na Wielkim Ołtarzu i dwa lichtarze.
Następnym proboszczem był ks. Franciszek Ratyński (1931 – 1955).
Kierował on przez długie lata parafią dobrzyniewską. Były to trudne lata, II Wojna Światowa, okupacja obcych mocarstw i fronty, niespokojny czas powojenny, nadmierne obciążenie podatkami i kontygentami w dobie rządów Polski Ludowej nie sprzyjały one budowie i ulepszaniu gospodarki parafii. W czasie II Wojny Światowej kościół nie uległ większym zniszczeniom. Być może została ostrzelana wieża kościoła – była ona wszak z daleka widocznym punktem orientacyjnym.
Kościół w Dobrzyniewie został uroczyście konsekrowany w dniu 28 sierpnia 1947 roku przez arcybiskupa wileńskiego ks. Romualda Jałbrzykowskiego.
Dziełem najważniejszym jakie powstało za czasów ks. Ratyńskiego było wybudowanie drewnianej plebanii oraz ogrodzenie cmentarza grzebalnego parkanem z pustaków cementowych.
Po śmierci ks. Ratyńskiego parafią administrował przez rok ks. Henryk Brzozowski (1956).
On organizował remont wieży w 1956 roku. Prace objęły tynkowanie górnych partii wieży. Nadzór nad tą robotą miał p. Eugeniusz Wiszowaty parafian z Leńc.
Kolejnym proboszczem był ks. Wiktor Gogoliński (1956 – 1958).
Ważne i kosztowne inwestycje przeprowadzone przez ks. Gogolińskiego to zelektryfikowanie Kościoła, plebanii i budynków gospodarczych oraz zainstalowanie na plebanii kanalizacji z napędem wody przy pomocy motoru elektrycznego ze studni w podwórzu. Ks. Gogoliński zmarł w nocy przed dniem odpustu św. Marii Magdaleny 22 lipca 1958 roku.
Administrację parafii przejął ks. Antoni Kordulski (1958).
Dokończył on inwestycje zaczęte przez ks. Gogolińskiego. Mówi się, ze miał jedną wadę – szybko jeździł na motocyklu. Dnia 19 września 1958 roku jadąc z nadmierną prędkością zderzył się z samochodem ciężarowym na skrzyżowaniu szos naprzeciw kombinatu Fasty.
W czasie dwóch lat zmarło trzech duszpasterzy dobrzyniewskich. Mówiono wtedy, że można dać dla Dobrzyniewa nową nazwę „Czestochowa” jako że często chowają księży.
Dla pełnienia funcji tymczasowego administratora ze skromną walizką przyjechał ks. Czesław Barwicki (1958 – 1959).
Z gospodarskich spraw za ks. Barwickiego najgorsze jest to ze roztrwonił dużo desek jakie zgromadził ks. Ratyński. Część z nich zużyto do zrobienia dwóch ołtarzyków: ku czci Matki Bożej Majowej i Najświętszego Serca Jezusowego. Ofiary na te ołtarzyki złożyła młodzież, a wykonał je rzeźbiarz z Bielska Białej na Śląsku Józef Kania. Kosztowały prawie 40 tys. zł. Miały one stać naprzeciw siebie na rogach gdzie główna nawa zwęża się do prezbiterium. Znawcy sztuki stwierdzili ze zamiast zdobić będą one oszpecać świątynie. Ks. Biskup Suszyński poświęcił je. Korzystając z okazji malowania kościoła przestawiono owe ołtarze pod chór.
27 września 1959 roku do parafii przyszedł nowy proboszcz ks. Aleksander Grabowski(1959-1961).
Poprosił on pana Wyrzyńskiego znanego w diecezji artystę – malarza kościołów o wykonanie nowej polichromii. Pomalowano też na jasno ołtarz i ambonę, które poprzednio było w kolorze ciemno-orzechowym. Koszt tej inwestycji 30 tys. zł.
4 listopada 1959 roku parafia przeżyła uroczystość nawiedzenia obrazy Matki Bożej Częstochowskiej, co upamiętnione zostało przez ks. Grabowskiego umieszczeniem pięknego medaliony na jednym z filarów.
Sprawił w każdym kolorze ornat kroju, jakiego używają benedyktyni w Tyńcu. Nabył Mszał Duży i dwa żałobne. Z robót gospodarczych poprawił dach na oborze i wybudował garaż z cegły. Ksiądz Grabowski nie dokończył malowania kościoła ponieważ wyjechał do Warszawy gdzie pochłonęła go praca naukowa.
W roku 1961 administracje przejął ksiądz Leon Rutkowski (1961-1966).
Ten młody kapłan miał po uszy kłopotów. Dawały się we znaki podatki gruntowe. Rozwiązał jednak ten problem oddając część ziemi w dzierżawę gospodarzom z Dobrzyniewa Kościelnego i Ogrodnik. Z robót przy plebanii i kościoła należy wymienić: zagruntowanie na olej oszalowanej plebanii oraz produkcja płytek cementowych na ułożenie chodnika wokół kościoła.
Następnym administratorem był ks. Józef Grygotowicz (1966 – 1967).
Uzdrowił on życie parafii, zaprowadził on jedność, wspólną księgę intencji na Msze Święte. Założył nowy rurociąg na plebanii. W kościele wstawił nowy wzmacniacz do zainstalowanej uprzednio radiofonii oraz ze składek kół różańcowych ufundował dziecięcą procesję różańcową złożoną z piętnastu sztandarów odpowiadających piętnastu tajemnicom różańca. Obrazy i ilustracje poszczególnych tajemnic namalowałam zanana przedwojenna artystka wileńska Łucja Bałzułkiewicz. Wiosną i latem 1966 roku rozpoczęto budowę chodnika. Miał on szerokość 2,5 m i składał się z płytek cementowych ujętych w krawężniki. Majstrem był Karol Toczydłowski z Krynic. Ks. Józef zakupił żerdzie i słupy żelazne, aby wybudować płot naokoło ogrodu położonego między plebanią i kościołem.
Ks. Biskup znalazł nowego proboszcza ks. Bronisława Sadowskiego (1967 – 1982).
Pod kierunkiem ks. proboszcza w 1968 roku Antoni Birkoz i Kazimierz Lisowski z Klimówki wykonali remonty: płot ze sztachet wokół ogrodu, przykrycie garażu eternitem falistym oraz oczyszczenie stodoły z zarośli.
26 sierpnia 1968 roku dokonano remontu wieżyczki i sygnaturki pod kierunkiem Jana Bezubika z Dobrzyniewa Dużego.
25 września 1968 roku do Dobrzyniewa przybył Eugeniusz Felczyski z Poznania. Zamówiono u niego dwa dzwony.
Blacharz Henryk Mikosz z Białegostoku wymienił rynny od strony południowej. Należy zanotować, że nabycie blachy było bardzo trudne. Parafia ma szczęście w osobie pana Jackowskiego z Australii który ofiarował 740 kg blachy.
1 marca 1969 roku przyjechały z Poznania dwa dzwony zamówione we wrześniu ubiegłego roku: „Maryja” – 800 kg i „Michał” – 260 kg. Zostały one dostrojone dzwonu „Św. Floriana” – 1077 kg.
20-21 lipca 1969 rok zamontowano nowe witraże po obu stronach ołtarza głównego. Wykonano je w pracowni witraży mgr. Maryi Powalisz-Bidońskiej z Poznania (stare zostały pobite przez grad).
W roku 1970 w kościele wykonano: pozłocenie tabernakulum (wykonał Stanisław Długozima), wciągnięcie na wieżę 2 dzwonów.
W roku 1974 umieszczono na przeciwko kościoła metalową gablotę na różne ogłoszenia i plakaty wykonał pan Antoni Kubrak z Kolna. W tym roku nabyto także nowy wentylator z motorem do organów.
W roku 1977 trwały roboty przykościelne: odnowiono elewacje przy kościele, otynkowano wieżę którą pomalowano farbą emulsyjna w kolorze jasnopomarańczowym. Robotami kierowali Jan Bezubik i Jan Korzenieowskie.
Po śmierci ks. Bronisława Sadowksiego ks. Biskup Edward Kisiel mianował proboszczem ks. Józefa Zubowskiego (1982-2008). W latach 1984-92, z inicjatywy ks. proboszcza został przeprowadzony generalny remont pod nadzorem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
W 1984 roku rozpoczęto remont od północnej nawy. Zdjęto z dachu część zniszczonej dachówki na północnej połaci dachu kościoła oraz prezbiterium. Wymieniono część poszycia z desek oraz 100% łat. Poddano wymianie kilka najbardziej zniszczonych krokwi. Drewniane elementy konstrukcji zostały zabezpieczone przez szkodnikami biologicznymi. Na tak zabezpieczonym dachu ułożono nowo poszycie z dachówki zakładkowej sprowadzonej z Tarnowa. W dalszej kolejnosci wymienione zostały obróbki blacharskie.
Podczas robót dachowych rozebrano także sygnaturkę, której konstrukcja była narażona na przemarzanie, była całkowicie zniszczona i groziła zawaleniem.
Zniszczone pasy okapowe, rynny i rury spustowe z blachy cynkowej zastąpiono nowymi z blachy miedzianej.
Następnym etapem robót była konserwacja elewacji północnej kościoła i prezbiterium. Pracami objęto także przypory. Część z nich była na tyle zniszczona, że rozebrano je do wysokości 1 m od góry i ponownie wmurowano z częściowym użyciem dawnej cegły.
Przypory części nowej kościoła zostały po uzupełnień murów otynkowane i pobiałkowane białym cementem. Natomiast przypory prezbiterium po przemurowaniu i wyszpałdowaniu zostały oczyszczone, wyszczotkowane, a spoiny wyspoinowane z użyciem tzw: „żelazka”.
Wymieniono również całość oszklenia okien kościoła. Wstawiono nowe, barwne, prasowane szkło witrażowe.
W 1985 roku kontynuowano prace remontowe rozpoczynając je od remontu wieży. Elewacja zachodnia kościoła poddana była szczotkowaniu i zmywaniu, wyszpałdowano także ubytki cegieł. Przeprowadzono kapitalny remont komina od obecnie nieużywanego pieca grzewczego w zakrystii południowej.
Staraniem ks. proboszcza Józefa Zubowskiego w 1987 roku organy przeszły kapitalny remont. Przeprowadził go pan organista Kazimierz Urbański z Bydgoszczy.
W roku 1989 po zapoznaniu się opinią Konserwatora Zabytków przystąpiono do rozebrania starego parkanu kościelnego. W ciągu sezonu rozebrano połowę długości muru. W pracach pomagali parafianie z poszczególnych wsi.
W 1992 roku zakończono prace konserwatorskie obrazu z głównego ołtarza Zwiastowanie NMP. Prace prowadziła pani mgr. Wiktoria Tur-Tołłoczko z Komisji Zabytków w Białymstoku. W tymże roku również zainstalowano nowe oświetlenie prezbiterium, oświetlono ołtarz główny oraz zainstalowano nowy wzmacniacz do nagłośnienia kościoła.
W roku 1993 wznowiono prace nad budowa parkanu sposobem gospodarczym. Roboty prowadził pan Antoni Michalewicz z Ogrodnik.
W 1997 roku pani mgr. Wiktoria Tur-Tołłoczko z Komisji Zabytków w Białymstoku przeprowadziła remont ambony.
Natomiast w październiku 1998 roku poddano ambonę złoceniu. Dokonał tego pan Wojciech Lachowicz, złotnik z Krakowa. Opłacono to ze składek młodzieży z parafii Dobrzyniewo. Uwieczniono to ozdobną tabliczką zamieszczoną na ambonie.
W 1998 wymieniono w całym kościele instalację elektryczną. Projekt wymiany oraz wymianę przeprowadził pan Leszek Półtorak z Letnik. Wprowadził on także nowe rozwiązania techniczne. Prace rozpoczęto w czerwcu, a zakończono we wrześniu.
Poddano konserwacji wszystkie żyrandole w kościele, wykonano nowe zawieszenia dla żyrandoli. Prace konserwatorskie żyrandoli dokonał pan Zenon Dobrogowski z Białegostoku.
W listopadzie 1998 roku zamontowano mechaniczny napęd dzwonów. Wykonał to inż. Waldemar Chwicewski.
23 sierpnia 1999 roku przystąpiono do wykonania kanalizacji deszczowej i drenażu wokół kościoła. Prace wykonywali parafianie pod nadzorem pana Eugeniusza Sokólskiego i jego syna Piotra. Prace zakończono 15 września.
W lipcu 1999 roku zakończono instalację nowych 34 kinkietów które zamówiono w pracowni Metaloplastyki Janusza Tałuć z Białegostoku.
W roku 2000 dokonano remontu dwóch luż nad zakrystiami. Oprócz tego zbito na wysokości 1,5 m tynk ze ściany od strony północnej i kaplicy Jezusa Cierpiącego w celu dokonania odwilgocenia wnetrza kościoła.
Pan inż. Chwicewski założył nową instalację nagłośnienia zewnętrzną i wewnętrzną.
Pan Sylwester Pukszta z Dobrzyniewa Fabrycznego wykonał z desek jesiona 12 ławek do kościoła.
W roku 2000 poddano również konserwacji obraz św. Michała Archanioła i św. Jerzego dokonał tego pan mgr Krzysztof Miller z Warszawy.
Wojewódzki Konserwator Zabytków wydał zezwolenie na malowanie wnętrza kościoła. Rozpoczęto prace w 2001 roku i pomalowano prezbiterium i nawę główną kościoła, a dalsze prace przełożono na kolejny rok.
Prace te zlecono panu Markowi Karpowicz z Suchowoli, a nadzór sprawował pan Krzysztof Stawecki z Konserwacji Zabytków w Białymstoku. Zakończyły się one we wrześniu 2002 roku.
Wiosną 2002 przystąpiono do wymiany dachówek od strony północno – zachodniej. Pracę tę wykonała firma pana Tomasza Sokołowskiego z Białegostoku.
Drzwi – kraty w przedsionku kościoła wykonali panowie Jerzy Dzieniszewski i Andrzej Grzegorczyk.
W roku 2003 zaistniała konieczność rozbiórki dwóch przypór od strony północnej kościoła. Zbudowano nowe pod nadzorem pana Antoniego Michalewicza.
Wojewódzki Konserwator Zabytków wyraził zgodę na koserwację 14 stacji Drogi Krzyżowej i Chrzcielnicy. Prace wykonała konserwator sztuki pani mgr Joanna Pawłowska z Torunia. Zlecone prace zostały wykonane po mistrzowsku i są chlubą naszego kościoła.
W roku 2004 wykonano prace remontowe przy elewacji kościoła, szczególnie wieży.
Wymieniono krzyż, kulę, koronę, oraz krzyż na małej wieży nad prezbiterium. Krzyż i kulę wykonano ze stali nierdzewnej, a koronę pozłocono złotem złożonym przez parafian. Zebrano 29 dkg złomu. Dane ofiarodawców umieszczono w kuli nad koroną. Poddano także renowacji ramy okienne w kościele.
Zainstalowano na wierzy w roku 2005 kuranty oraz zrobiono chodnik wokół kościoła z kostki granitowej sprowadzonej ze Strzegomia. Prace nad chodnikiem zakończono w lipcu.
W tymże roku również wykonano iluminację kościoła dzięki czemu po zmroku jest on jeszcze doskonalej widoczny.
Po przejściu ks. Józefa Zubowskiego na emeryturę opiekę nad parafią przejął Ks. Andrzej Horaczy (2008).
Pod koniec swej kadencji ks. Zubowski zakupił materiały na ogrodzenie kolejnej części obecnego cmentarza grzebalnego, jego następca dokończył to dzieło ogradzając kolejne 2h.
W roku 2009 dzięki staraniom ks. proboszcza i wsparciu z UE odnowiony został parkan oraz brama wejściowa zabytkowego cmentarza.
Obecny proboszcz kontynuuje dzieło swego poprzednika i rozpoczął starania o odnowienie ołtarzy. W tym roku (2010) dobiegną końca prace przy renowacji Ołtarza Głównego. Obecnie jest on złocony. Przywrócony będzie mu jego pierwotny kolor.
Również tabernakulum z Ołtarza Głównego poddawane jest obecnie konserwacji oraz złoceniu. Prace te finansowane są z daru ołtarza jaki złożyły dzieci przystępujace w tym roku do Sakramentu Pierwszej Komunii Świętej oraz młodzież która przyjęła Sakrament Bierzmowania.
W miarę możliwości finansowych planowana jest kontynuacja prac renowacyjnych pozostałych zabytkowych ołtarzy oraz poszerzenie parkingu przed kościołem.
